Columns

Schrijven is iets wat ik graag doe. Het helpt me mijn gedachten te ordenen, herinneringen te bewaren, met taal te spelen. Wil je reageren? Dat mag altijd! Stuur me een mailtje of gebruik het formulier op Contact. Veel leesplezier!
(P.s. houd er a.u.b. rekening mee dat teksten van mijn website niet zonder toestemming en bronvermelding elders mogen worden gebruikt.)

Soms mis ik mijn oma, en dat is maar goed ook… (de 4e rouwtaak)

Binnenkort zou ze haar honderdste verjaardag vieren - als ze nog had geleefd. Mijn oma.
Ze woonde vroeger 2 straten verderop, de weg naar school liep langs haar huis. Altijd zwaaide ik naar haar, ze keek altijd naar me uit. Als puber had ik een krantenwijk. Je kreeg altijd 2 extra exemplaren, voor als er iets fout ging. Per ongeluk in de verkeerde brievenbus, of in een plas laten vallen… Maar dat gebeurde bijna nooit en daardoor konden we thuis, en kon oma, ook de krant lezen. Zes keer per week een dikke kus voor de krant. Zo gaf ze aan trots op me te zijn.

Bij de burgerlijke stand staat Mirjam als mijn eerste naam geregistreerd, maar mijn roepnaam is Marianne. Oma vond dat maar belachelijk en ze was het er niet mee eens. Mirjam is een Bijbelse naam die zij als streng gelovige vrouw veel mooier vond. En dus heeft zij me als enige haar hele leven Mirjam genoemd. Als kind vond ik dat raar en schaamde ik me ervoor. Later vond ik het juist mooi en grappig dat ze onverzettelijk aan haar principes vasthield.
Een belangrijke levensles.

Wanneer je aan iemand denkt, is diegene even bij je. Zo voelt dat tenminste voor mij, bij de mensen die ik in het leven verloren heb. Bij officiële gelegenheden word je aangesproken met je officiële naam – Mirjam. En dus moet ik dan altijd aan oma denken. Als je gaat vliegen bijvoorbeeld, dan moet de naam op je ticket overeenkomen met de naam in je paspoort. Ik stel me dan voor dat ze net als vroeger blij voor me zou zijn, me zou zeggen te genieten en goed op m'n portemonnee te letten. Even is ze dan weer heel dichtbij.
Een voorbeeld van de 4e rouwtaak, waarbij het verlies haar plek in het leven heeft en waarbij ik verder leef. Zonder haar, maar met de herinneringen en levenslessen.

Toen ik trouwde was ik al ouder en zij allang overleden. We hadden een kaarsje aangestoken 'for those who are watching in heaven'. Bij het jawoord klonk uiteraard mijn officiële naam, en zo was ze er ook weer bij - blij voor me, trots op me.

Het missen gaat samen met het koesteren van de herinneringen. Ik ben blij dat ze zo lang in mijn leven was, daardoor zijn haar levenslessen en haar steun zo veel, zo groot. Er zijn zoveel verhalen. In de verhalen leeft ze voort.
Het gemis is verzacht, ik ben gewend aan een leven zonder haar. In mijn hoofd en hart blijft ze voor altijd bij me. In de pijn van het missen zit ook de liefde verscholen - ik ben gezien, ik ben gekend, ik ben gekoesterd.
Het verlies is verweven in mijn leven. Ik mis haar – en dat is maar goed ook.